KAR ALTINDA YEŞEREN DÜŞ

Güneş özlemiyle tutuşan bedenimin çilehanesinde bir sabah erkenden uyanıveriyorum. Daha yataktan kalkmaksızın uzaktan uzağa pencereye doğruya bakınıyorum. Güneşin içeriye süzülen huzmelerini ararken, bir rüyaya savrulmak, lapa lapa yağan kar tanecikleri arasında.

Üşümüşlük mü ruhumu okşayan yoksa üşengeçliğim mi bilemiyorum. Yeniden üzerime çekme arzusundayım, koyunyününden yorganların pabucunu dama atan elyaf bir yorganı... “Kalk!” diyor içimdeki aykırı ses ve ekliyor: “Kalk ve kendine gel, Oblomov ruhlu asalak!”

Seni neden okudum ey Oblomov! Beyin kütüphanemi işgal ettiğin günden beri; sürekli benimle didişen içimdeki aykırı sese, bulunmadık bir maden teslim ettiğimin farkına varıyorum. Ey Oblomov, seninle aynı kefede anılmak geriye kalan ömrü bahirime yazgılı gibi.

Seni neden okudum ey Oblomov? On beş dakika daha uyumak için diyor, içimdeki Oblomovcuk! On beş dakikalığına uzanıyorum yeniden… Sadece on beş dakika… Kısa bir rüya tufanına savruluyorum. Annem var telefonun karşı ucunda… Hoş beşten sonra “Havalar nasıl?” diye soruyor bana. “Lapa lapa kar yağıyor, her taraf beyaza kesti.” diye cevaplıyorum. “Sıkı giyin, aman ha üşütüp de hasta olayım, deme!” diye ekliyor. Bu sözün bitimiyle uyanıyorum, yeniden… Bari rüyada tembihleme diyesim geliyor anneme, anne yüreği işte deyip geçiştiriyorum kendimce…

“Senin ağırlığın ne ola ki be evladım, elyaf yorgan!” deyip bir çırpıda yataktan doğruluyorum. Kendimi, Oblomovun kaderinin ortasından çekip almak için alelacele yorganı katlıyorum, üstüne de yastığı koyuyorum ve bir karate filmindeki ustalık kokan bir harekete nazire yaparcasına dolaba fırlatıyorum. “Gözünün çapağını yiyeyim, sen neymişsin be abi!” diyerek içimdeki fırlamanın egosunu okşuyorum.

Çapak kelimesinin çağrıştırdığı ruh haliyle soluğu lavaboda alıyorum, elimi yüzümü yıkamak için. Musluğu çevirirken gözüm lavabonun üzerine kayıyor… Beş altı tane uzun kıl… “Madem saçını tarıyorsun, pisliğini de topla git be güzelim!” diyor içimdeki egosu yüksek fırlama. Şahsen bu sözüne ben de Avrupa görmüş bir edayla şapka çıkarıyorum. Arka arkaya üç dört avuç soğuk suyu yüzüme çarpıyorum, ama “bana mısın?” demiyor. Uykulu halimin hala devam ettiğini hissediyorum. Yüzüme bir iki hareket daha çektikten sonra kendime geliyorum. Doğrucu Davut’a ifade vermek için doğrulduğumda, pis pis sırıtıyor: “Abi yine bunalımdasın! Dikkat et, saçlarındaki beyaz tabura iki asker daha katılmış.” deyiveriyor. “Söylemesen olmazdı!” homurdanmasıyla banyoyu terk ediyorum, kırıyorum içimin asaletten ödün vermeyen fildişi kulelerini.

Bir koşu mutfağa geçiyorum ve ocağa bir çay suyu koyuyorum. Su kaynayana kadar mutfak penceresini açarak dışarıya bakıyorum. Yerleri bembeyaz eden kar, yağmaya devam ediyor. Pencerenin karşısında duran ağacın üzerindeki bir sincap dikkatimi çekiyor. “N’aber oğlum, akrobatik hareketlere son vermişsin!” diye sesleniyorum. “Tutmaz abi bu kar tutmaz! Sen daha yenisin buralarda anlamazsın! Bak, yarın sabah gel, en kral hareketlerimi çizeyim sana!” diye serzenişte bulunuyor. “Yeme koçum, bu kar tutar! Rüyamda gördüm, her yer bembeyazdı!” diye garibim sincabın sinir uçlarına dokunuyorum. “Yarın sabah hesaplaşırız, okumuş cahil!” hayıflanmasıyla ağaçtaki bir kovuğa kaçıyor, zavallı sincap!

Üşüdüğümü fark eder etmez, pencereyi kapatıyorum. Çaydanlıktaki su çoktan fokurdamaya başlamış bile. Demliğin içindeki eski çayı döküyor ve demliği tertemiz yıkıyorum. Kaynamış sudan bir parçasını demliğe aktarıyorum ve onun üzerine iki kaşık hakiki Rize çayı atıyorum. Çaydanlığa tekrar su ekledikten sonra kahvaltı için buzdolabından bir şeyler çıkarıyorum. Domates ve havuç dilimliyorum. Üzerlerine önce zeytinyağı, sonra da mısır ekliyorum. Taze ekmek hayaliyle içimdeki fırlamayı avuturken, fırına bayat ekmekleri sürüyorum. On dakika içinde her şey masanın üzerinde yerini alıyor, şahsım da dâhil! Ve dışarıda kar yağıyor, lapa lapa.

İki gün boyunca hafiften yağmaya devam eden kar, rüyamdaki beyazlığına hiç kavuşamıyor. Üçüncü gün uyandığımda odama güneş vuruyor ve “Eyvah kar eriyecek!” diye bir endişeye kapılıyorum. Bir kartopu bile oynamadan, yoksa kar vedaya mı hazırlanmıştı? Yoksa akrobasi tutkunu komşum sincap haklı mıydı? İçimdeki egosu yüksek fırlama beni teselli etmeye yelteniyor: “Sen rüyanda gördüysen, her yer bembeyaz olacak! İnan kendine be abi! Salıverme kendini, aşk yolunda yürürken yüzüstü bırakılıp giden kızlar gibi! Mert ol, erkek ol! Lamı cimi yok, insan ol!” Sağıma soluma bakıyorum ve “Sus oğlum sus! Hiç kimse yok ama yerin kulağı var. Hem sen nerden öğrendin, bu edebi takılmayı?” diyorum. “Şahsınızın benlik çöplüğündeki rahleyi tedristen geçtim!” edasında sırıtıyor, içimdeki fırlama.

Öğlene doğru birçok yerdeki kar erimişti bile. Fakat akşamüstü yeniden bir kar yağmaya başladı ve sabaha kadar devam etti. Neredeyse yedi sekiz günlük bir kar yolculuğuna, aralıklı da olsa sokaklar şahit oldu. Bazen sokakta yürürken arkadaşlarıma kartopu fırlattım, bazen de avuçlarımda kartopunun erimesine şahit oldum. Kar, rüyamdaki beyazlığına ulaştığı gün memleketi aradım. Babamdan sonra, telefonun karşı ucunda annem vardı. Hoş beşten sonra “Havalar nasıl?” diye sordu bana. “Lapa lapa kar yağdı, her taraf beyaza kesti.” diye cevapladım. “Sıkı giyin, aman ha üşütüp de hasta olayım, deme!” diye ekledi annem, içindeki yüreğinin en duru çarpışlarıyla... Anne yüreği ile gökyüzünde uçuşan kar tanecikleri arasında sofistike bağlar kurdum, yüreğimde çözülen…

Yedi sekiz gün boyunca kar yağdı Hamburg sokaklarına ve bir akşam başlayan yağmur beyaz bir rüyaya son verdi. Ve ben uyandım, içimdeki Oblomov’a rest çekerken…

Enis Buğra CAN-24.02.2009